Liter. Jaargang 19

[p. 34]

Pauliene Kruithof
'16, en somme

Ben je geïnteresseerd in mijn hoofd
op sterk water? Want straks doe ik het weg
al dat gebonk; om mijn ideeën over geluk
te conserveren voor de jeugd na dit -

Grote god

Tussen de modderkogels en gebroken ogen
van het onszelf ingraven - heus niemand ziet -
zak ik weg in het geultje en kijk omhoog.
Het lijkt me zo mooi om iemand te hebben

om al het moois dat je ziet mee te delen - de
fraaie zwaluwvluchten door de wolken van as,
de zwart-witfilm over onschuld die je overal
kunt starten. De lieve lach van een kind als

hij je een wat verlept bloemetje brengt, al het
fijns dat hij vond, voor jou. Het lijkt me machtig
andere zielen aansteken met jouw vonkjes
om de lange dagen afsterven te vergeten.

Ach, god

Ik lig hier en denk aan de tijd dat we nog
blij waren met een nieuwe tandenborstel, het
de juf vertelden. Hoe kwam het dat enkele
winters later een redelijke baan, een land vol

[p. 35]

 

vrede niet meer genoeg was? Fel ram ik

 

mijn schedelpan als een mitrailleur - nu

 

de kogels me hadden gemist door mijn zwak

 

zinken in de goot. Europa's zonen vochten hun

 

 

 

pubertijd uit - was toekijken niet schijteriger

 

dan je territorium verdedigen, de parken

 

van de dochters die je later had. Wist ik maar

 

waar het mis was gegaan, waar de hoed verloren.

 

 

 

God, nee -

 

 

 

Rustig keek ik hem aan. Ga je nu iemand die

 

vecht met taal afschieten - voor lafheid? Voor niet

 

meedoen. Hoe dapper - van een afstandje zodat

 

je de stank van rot vlees niet hoeft te proeven.

 

 

 

Hij liep me stampend voorbij, zag me niet

 

- misschien omdat ik hem niet echt aankeek -

 

en stortte zich op een jochie verderop. Het

 

gegil brak mijn vlies, tandenknarsend zeeg ik

 

 

 

in de crisishulp - slechts een zielig hoopje

 

mens, of meer een kleuter, een verfoeilijke prul

 

voor de hel. De zwarte wolken in de lucht waren

 

als inkt in water en ik dacht aan de zoete juf.

 

 

 

Mijn god -

 

 

 

Vlug zwiep ik de gordijntjes open en voel dan

 

de zon zoel op mijn rug. Hij zit aan de noten

 

tafel en pent driftig iets neer. Mij lijkt het mooi

 

om iemand te hebben om al het moois

 

 

[p. 36]

 

mee te delen - tussen de oorlog in de krant

 

en de luidruchtige bommen bij de buren,

 

maar hij kijkt verstoord op en bromt wat

 

gebelgd. Beledigen is wel je lievelingsvorm

 

 

 

van verkapte communicatie, hè, maar goed

 

dat ik je vorming door en door ken en er niet

 

intrap, scheelt weer een tirade, geknal. Ik tiktak

 

naar de hoek en vraag om een pak papier.

 

 

 

Goede god

 

 

 

Mijn hoofd krimpt wat nu de pijn weg is,

 

en verbleekt, maar mijn ideeën blijven. Zij

 

zien het moois niet meer - ik wel en wil het

 

uitdelen. Ik stotter - da da daarom dus.