Liter. Jaargang 17

[p. 12]

Mart van der Hiele
Gedicht

Alzheimer

Mijn lijf stond er stakerig bij, de kop die hij kende van vroeger
keek nergens van op. ‘De humor,’ vond ma, ‘van dat eeuwige vragen naar
de bekende weg.’

Ook God is zichzelf weleens kwijt, na zes dagen
scheppen bijvoorbeeld. Of toen hij een zoon had die hem de
regie gaf of gisteren in dit gesprek van mijn vader, dat woord voor woord
sneuvelde.

Ik zag aan zijn hoofd hoe het aankwam, die kruin van het blad af,
een blauwdruk zo kaal, zo volledig mijn echte toekomstige zelf.