Liter. Jaargang 13

[p. 66]

Martin Carrette
De Kleinmansuite
Fragmenten

Kleinmans geboorte

klein hoort hij hoe de regen, ratelzilver in de wind,
hoe de bomen ingepakt, hoe een slang van hagel
op het dak, hoe krimpfolie,
waaronder weer de wanhopige kleine jongen
met een lege blikken doos

eeuwen later pakken haydn of mozart de kamer in,
de fantoompijn van het huis, wind in de bomen, regen,
hagel, knikkers nastuiterend in zijn hoofd

*

een kleine droom droomt hij - een enkele bloesem,
in het verkeerde seizoen, het sterven vergeten
of misschien te gehecht
aan de takken - de vreemde wegen die hij gaat 's nachts
als hij eenzaam is en alles zeer helder

zijn plaats is bepaald, de klank werd gedempt, hij gaat
maar - nooit wordt een bestemming bereikt,
altijd ontwaakt hij te vroeg, is het al dag

[p. 67]

De paradox van kleinman
Intermezzo

als een weten, een zekerheid. dat woorden aan de ketting liggen,
gekooid verraderlijke honden, - geef ze geen kans of ze bijten
- dat de tijd doorloopt. kleinman denkt
aan brons, steen, doek, papier. leven, gestolde klodders kleur,
plooien in marmer, woorden, woorden, woorden

broze dammen tegen de erosie der dagen. de ogen van kleinman
heffen de stilstand op, de paradox van de tijd. dat perfectie bestaat,
ze fietste op de Stadhouderskade voorbij.

*

als muziek op een plein. de zon en kleinman vergeten avond en herfst.
vingers lopen hongerig over toetsen, als duiven over de stenen
die al hunkeren naar vrieskou en sneeuw.
ondanks zijn huidskleur is hij er geen vreemde, de trekzak vlecht
een zeepbel van melancholie rond de mensheid en kleinman.

nu is men samen. even oog in oog met de speler leest hij doodsangst,
en liefde, de Andes, één tel hoort hij zijn eigen hartslag en hoe
de speelman vertaalt wat hij las in de ogen van kleinman.

25 oktober 2009