Liter. Jaargang 13

[p. 2]

Menno van der Beek
Comment te dire Adieu

[I] Nazit

De dokter kan nu niets meer voor u doen
heb ik gehoord. Zijn knieën kraken: hij staat op.
Hij zou iets willen zeggen, maar ook dat

is nu onmogelijk. Dus gaat hij weg, want u
bent niet de enige. En nu kraken zijn schoenen
de deur door en de gang uit. Zegt u zelf eens wat.

U steekt bedachtzaam eerst een sigaret op
en zuigt de rook naar binnen, en u wacht. U hebt

de tijd. De rook die uit uw neus komt lijkt
dunner, beter verdeeld, dan die omhoog komt van uw hand

op tafel. U hebt iets gezegd. Dat moet. Dan komt
de allerdunste grijze rook mee uit uw mond.

[p. 3]

[II] Het dualisme van het heelal

Daar aan de ene kant heb je mijn vader,
met zijn ontspannen wangen en zijn duimen
boven zijn buik, zijn vingers door elkaar,

zijn ogen en zijn mond op een manier gesloten
die een gesprek op dit moment niet nodig maakt,
ondanks grote verschillen tussen ons;

en anderzijds staan overal zijn schoenen,
in dozen, of in kasten, op de grond,

die niets hebben te doen. Het lijkt reëel
dat daarvoor iemand anders wordt gevonden.

Nu blijkt, hoe raar alles kan lopen. En mijn vader
kijkt niet meer om. Hij doet het voortaan zonder.

[p. 4]

[p. 5]

[II] Tegelwijsheid

Toen op de camping douches en toiletten
werden gebouwd, heb ik een tegeltje geleend,
met rood glazuur. En volgeplakt met krantenletters,
en in een weckfles bij een graf gezet:

mijn vader durft wel wat:
hij sluit zich af. hij wacht,
terwijl hij stof wordt op
de hem beloofde stad.

De rubberring verdroogt, het glas beslaat:
ik maak me altijd zorgen over de begraafplaats.