Liter. Jaargang 11

[p. 64]

Hilbrand Rozema
Brieven aan Daniël

1

Kom niet hierheen, Daniël, ik vind je waar je bent. Ik moet hier weg. In onze sloten happen zelfs de vissen nu naar lucht. Bitter als alsem zijn de wateren. Dit moet wel het begin zijn van het einde. Enkelingen wachten de hoefslag van het paard der wrake af, dat in het westen rinkelt in de tuinbouwkassen: schervengericht dat het donker herstelt en de dingen.

Maar in hun glazen kisten, doorzonhuizen, slaat geen mens nog ooit in enig hart de vonkenslag uit stenen, zon en gras.

Men zit verpreveld voor het spokenlicht, bauwt de laltaal van de geesten na die piepen in de gaswoestijn, krijgt letters door en draait de glazen nog maar eens van hoe de tijd om hals te brengen, gaperdegaap, vet van borrelpraat en -vraat is het geworden. Zo schopt het volk achteruit als de buffels van Basan.

Het uur van jacht en rond de spil scharnieren onder de sterren langs, de poorten door van jade, de paden van de Melkweg af, op zoek naar wat nog samenhangt, talrijk als Abrahams nageslacht - de samenhang als staat van elektrische eerbied, terechte huiver voor het ontzaglijk buiten dat ons overhuift, maar ons per nacht ontglipt uit zestien miljoen kattenluikjes.

II

Daar waar de IJssel stroomt, de Regge en de Vecht, dáár woont de degelijkheid, daar staan de wetten nog in het hart geschreven. Zolang het dag is, is het dag en is op de bevroren ogen trillend riet gekrast, gekrookt met droge Rembrandtnaald. Hoe gorzen balanceren overdwars op stelen, dat kiept je beeld om van de dingen. De velden van het eeuwig riet zijn parallel, het hiernaastmaals maar een pijlschot weg. Eén kik.

[p. 65]

De matrix bestaat. Ik was er ooit en werd door te verdwalen gevonden daar. Voor mij geen groeilamp en geen opgefokte qat, geen Übernederwiet, geen groenvoer dat de geest duurzaam verrekt en het zaad bederft. Ik ben al naturally high en groei per oogwenk stugger verdwijnender en steekhoudender wortelstokje streef ik tussen de wereldbielzen door. Kom nog steeds niet naar mij,

Daniël. Ik reis wel naar jou en ik schrijf je.

III

Ik heb een vriend die alles weet. Hij legt mij de geheimen uit. Rook ik een zware sigaar, dan waakt zijn oog en komt hij naar mij overbuigen, slaat als een vogel de jaspanden uit, voorhoofden raken elkaar, in reference, toegenegen. Bij jou is dit gebaar een teken van respect, rafiki, en een zegen. En je lijkt dan op de reigers die je vissen ziet tijdens je wandeling van dagen naar de stad, om daar als de zwarte wreker, schutsengel in samburubloedrood kleed, te waken met handboog en pijlen, te zorgen voor de rare, witte rijken en hun dunne hazenslaapjes, hun bleke kinderen voor het kwade te behoeden.

Zoals de reigers onderweg hun vleugels spreiden tegen breking van het licht om vis te kunnen zien, zo duikt mijn vriend dan in zijn schouders om als mijn windvang de vlam te redden waarmee ik verder kan, de berg op. Zoals jij op je stok leunt om tabak te snuiven, zo splintert hij zoethout en rook ik sigaren.

IV

Soms denk ik, Daniël, aan je dorre bestaansgrond en je takkenhut. Omdat het dak nu eindelijk solide is door een finale kwijting: een kinderzwembad, afgedankt, onbruikbaar verklaard en van een onafbreekbaar fabricaat. Hoe dat blauwe reuzencondoom nog stralen zal de eeuwen door. Moge je legende van wooncomfort en dakbedekkingsgenialiteit, je eigen smurfkleurige zwembaddak je hart met vreugde vullen telkens als het tevoorschijn trilt je blikveld in, moge het je gezin droog houden, warm en gezond, moge het je hoogstpersoonlijke strijdbanier zijn, je familievlag: het onverwoestbaar blauw dat van mijn plasticplaneet is gestort, vanuit een heelal van blanke tuinen jouw oudere rijk van Onder-Aarde in. Moge

[p. 66]

het altoos bedaard en knalblauw ontploffen tussen de cyclische rode stofduivels van je stamkoppigheid.

Moge dit baken van blauw je blij maken. Mogen je zolen altijd van wereldeelt zijn. Dat de wind in Samburuland je schrijven zal dat wij waar 't meetsnoer ons in lieflijke dreven viel als reigers stoten op de benen kern, de vis er nog omheen - het artefact dat alles aan ons zal verklaren, de knoop in heel het wereldkleed. En dat de visser goed zit nu de reigers zolang blijven zwijgen.

Vier brieven aan Daniël Tobikon Lekiriampo, Samburu-nomade.