Liter. Jaargang 11

[p. 3]

Van der Graft
Zes dagen

De eerste dag

Altijd weer gaat het over licht
en dus over nacht. Overdag
is het licht minder in tel,

men vertelt elkaar geld
en verduistering. Toekomst
wordt inkomen. Men vergeet

licht aan te steken op tijd.
Met al dat rekenen
raken we kwijt

wat we dagtekenen.

[p. 4]

De tweede dag

Water dat onze moeder is
dringt op ons aan (wij bestaan
voor zoveel procent uit oorsprong)

maar wordt op afstand gehouden:
er is een besluit om ons heen,
een huid van hemelse allure

om water te weren, het
moederde veel te veel nee,
wie zou er nog zingen? Zelfs

goudvissen zijn sprakeloos.

[p. 5]

De derde dag

Ontroostbaar onaantastbaar
waren wij, een en al geest,
als er geen zaad was.

Het is maar goed dat de derde dag
na al dat oergedoe van licht en water
ons dicht nabij blijft, leven

veroorzakend. Zaad,
wees welkom! Onze toedracht
begint ondergronds. Vandaag

moedert het ja.

[p. 6]

De vierde dag

Het zijn de sterren niet
waar ik om geef,
ook in verduisterde tijden,

die hemel waar men naar opziet
alsof het daarvan komen moest,
een menigte eenzelvigen.

Alleen de zon en de maan,
de grote broer en het kleinere zusje
vertroosten haar,

onze moeder, de weduwe aarde.

[p. 7]

De vijfde dag

Wie Plato volgt,
Newton desnoods verloochent,
verraadt het lijf.

No, Plato, No
zei Wystan Hugh
terecht want hoe

zou ik zonder
moedergrond onder
mijn voeten?

Hoewel, straks zal het wel moeten.

[p. 8]

De zesde dag

Vannacht heb ik mijn moeder weergezien.
Ik repte mij langs de bekende weg
naar huis, naar huis, het was een koude avond,

sloeg toen de laatste straathoek om
en zag een blinde deur,

daar stond zij achter
op mij te wachten.

Ik ben het gedicht dat u leest,
mijn vader is het eerste woord geweest.

Het citaat in ‘De vijfde dag’ komt uit het gedicht ‘No Plato, no’ van W.H. Auden (1907-1973), opgenomen in zijn in 1974 postuum verschenen bundel Thank You, Fog.