Liter. Jaargang 11

[p. 2]

Henk Knol
Vrouwmens

[I] Man, niet meer alleen

Er zijn tabellen poëzie over het ontstaan gemaakt:

over de rotklap en hoe daarna een lichtjaar
meer of minder later uit woest en leeg ontplofte
sterrensoep iets wortelpotig op het droge kroop.

Aap die ik was, alleen, ver weg vannacht: wie
heeft dit lijf tegen mijn huid gelegd? Klam
zonder vacht houdt het mij vast. Nu ben ik af:

ik laat haar straks mijn vier rivieren zien en alle
wremelende ziel aan wie ik namen gaf krijgt ze cadeau
en elke naam die ik haar geef kan op muziek gezet

- bist sheyn, gelibte mayn, bist sheyn, dayne oygn
zaynen toybn, honikzaft trifn dayne lipn, mayn kale,
honik un milkh iz unter dayn tsung, kum gelibter mayn
tsvishn di tsiperblumen, bist in gantsn sheyn, gelibter mayn -

en die klinkt zo: van roekoekoe en ratata, van tweedledee
en sugar, gimme shelter. Oh, halleluja, I love her so.

bist sheyn [... gelibter mayn]: fragmenten uit de Hoogliedvertaling in het Jiddisch van Jehojesh-Sjloime Bloemgartn.

[p. 3]

[II] Stabat mater

Dit is mijn lichaam: de zwarte moedervlek van mijn gezicht
verraadt de herkomst, ooit werd ik uit het stof gehaald
van rauwe aarde, wortels van planten, blauw mineraal.
Dat werd gebrand, tot donzig poeder fijngewreven en aangelengd

met damp die aan de jonge grond ontsteeg. Zo aards
werd uit een bruinrood papje de eerste huid gemaakt:
een rimpelloze stof die regentijd en zomers eeuwig zou volstaan.
En dit mijn zoon; hij heeft de voortijd niet meer meegemaakt;

hij is juist in zijn lichaam thuisgebracht: zijn vel is koud,
zijn mond is blauw en open blijven staan, hij stinkt naar rook.
Ik doe een smartlap om zijn stukgeslagen hoofd, ik ben
van bloed en water en ik wieg zijn lijf, ik had het

van mijn vlees gemaakt. De aarde geurt en is nog jong,
niet eerder heb ik taal bedacht voor wat hier op mijn schoot
verstijft. Mijn mond staat open; keelklanken maak ik
met van die aangehouden trillers: Abeltje, wat ga je dood.