Liter. Jaargang 10

[p. 52]

Hilde Bosma
Gedicht

Kapel

Hij fatsoeneert het leven: hij heeft hout vast,
meet en zaagt, moet nerven controleren.
Exact naar plan de latjes afmonteren.
Het kan niet anders. De constructie past.

De glazen pot haalt hij uit de archiefkast.
Het deksel mag eraf. Niet inhaleren.
Hij plakt plastic om zijn huid te isoleren:
hij heeft zijn species graag onaangetast.

Dan pakt een vaste hand het exemplaar.
De rechter houdt de pin voortdurend klaar:
het middenlijf wordt accuraat doorboord

en aan het voorgevormde hout gehangen.
Meer kan hij van de vleugels niet verlangen.
Ze zijn nu stil. Hij heeft ze niet gehoord.