Liter. Jaargang 9

[p. 32]

Menno van der Beek
Gedichten

Oremus

Hij nam een dakkapel. Vermoedelijk
een misverstand. Hij liet zich door een timmerman
in prachtige gesprekken 's avonds laat,
terwijl het woord vaak viel, een dakkapel aanpraten.

Toen werd hij ziek. Hij had te weinig adem
om naar de dakkapel te gaan. In plaats daarvan
heeft hij een aantal dagen in de tuin gezeten.

En ik kom op bezoek, dus ik zit naast hem.
Ik zeg: ik had me dit heel anders voorgesteld
van iemand met een eigen dakkapel.

Hij hoest. Hij zegt: een dakkapel, dat zijn twee kamers
en een paar grote ramen. Allemaal in plaats

van één donkere zolder waar ik niet kon staan:
ik vraag me af of ik er goed aan heb gedaan.

[p. 33]

In plaats van kaarten

Ik slaap onrustig; 's ochtends op de fiets
ga ik op zoek naar avonturen maar ik vind ze niet.

Ik zag een speelkaart liggen in het natte gras
die ik heb opgeraapt. En daarna nog een paar

tot ik een stapel had. De schoppen negen
heb ik gehaast en met mijn nagels van de straat gekrabd

vlakbij de rand. Maar midden op het asfalt
plakten de kaarten waar ik bang voor was

en ik ben afgehaakt. De dag daarna
was alles opgedroogd en weggewaaid:

de schoppen twee, de schoppen vijf, de schoppen tien
de harten vier, de harten acht, de harten tien,

de ruiten drie, de klaver aas, de harten vijf -
ik zal er nooit een vinger achter kunnen krijgen.

Geef het maar toe: ik heb die kaarten opgeraapt
met het idee om een gedicht te maken

niet over God en niet over mijn vader
en ik blijf zitten met een hand vol slechte kaarten.

[p. 34]

Funes el memorioso

De man die niets vergeet. De man die zelfs nog weet
wat hij zich heeft herinnerd: ieder beeld
dat hij terugroept, alles wat hij herbeleeft,
wordt in zijn hoofd een onvergetelijk moment.

Hij heeft het liefst herinneringen aan
herinneringen aan herinneringen:

het beeld is altijd nog compleet en onveranderd
maar komt trager op gang. Hij weet al lang

dat hij te laat was en te weinig heeft gezegd,
maar krijgt zo net de tijd zich overal

bij neer te leggen, voor het weer begint,
en een moment om blij te zijn dat hij tenminste nog

als hopeloos gebaar vast een pyjama had gekocht.

[p. 35]

Lex dura

primogenitum asini mutabis ove quod si non redemeris interficies omne autem primogenitum hominis de filiis tuis pretio redimes
Exodus 13:13, Vulgaat

Dit is de wet: het eerstgeboren kind
van elke ezel moet je compenseren
door in zijn of haar plaats een lammetje te slachten;

en mocht je dit te onvoordelig vinden,
of niemand zit op nog een ezeltje te wachten,
breek dan het ezeljong de nek. Dat scheelt een schaap.

Mijn vader hield zich moeiteloos aan deze regel
voor zover ik weet. Wij hadden thuis geen ezels.

Maar als hij toch had moeten kiezen was hij,
misschien verscheurd door twijfel, voor het schaap gegaan

dat toch de oudste rechten heeft. Ik zie hem staan,
met een gebroken ezel in zijn handen:

hij wil ons troosten en hij zegt: het aantal dieren
dat bij ons woont en leeft is niet veranderd.

Menno van der Beek (1967) woont te Rotterdam en werkt als computerprogrammeur. Poëzie: Vergezocht (1999), Waterdicht (2002) en Kaddisj (2006).