Liter. Jaargang 5

[p. 2]

Henk Knol
Gedichten

Meisje van nulde

Noteer wat aanspoelt en verbindt precies
om het geheel dat wordt vermoed
een vindplaats met de losse delen.

Praat rustig in op het ontdaan publiek
totdat hun plaatje sluitend is:

meer beelden dan dit blinde poppenhoofdje
zijn er doodleuk niet. Het onderzoek vertrekt
vanuit het aangetoond oorzakelijk verband

met lijf en handje: schoolkind met overbeet
dat zeker middenblond kan zijn geweest.
Met wat ontbreekt is zij zo goed als terecht.

Totdat het past haal je de krant.
De ramptoerist die elke lezer van nature
is wil je compleet als centerfold

en vouwt je uit: je kijkt hem aan tot hij
met uitgestoken ogen jou opgeeft als vermist.

Henk Knol (1955) werkt in de jeugdhulpverlening. Poëzie: Toch maar de tuin geruimd (1990), Ander hooglied (1994), Houdbaar stof (2000).

[p. 3]

Bij het ruiken van pas gezaagd hout

De ondermeester vond ons zeker aardig kon je merken
aan zijn luchtje op bijvoorbeeld toen hij ons te eten
in zijn kosthuis vroeg of aan het schoonschrift dat hij
met gevijlde vingers bij het voorgekookte had geschreven
en zomaar uit het hoofd dat frans aan ons bij kaarslicht uitgelegd
zodat we goed begrepen wat we aten en daarom
voor het eerst met mes en vork en hollands praten
wat we voorzichtig zonder smakken deden

want wie waren wij nou eigenlijk dat dit ons
met afgebeten nagels overkwam
wanneer hij ook nog op zijn woensdagmiddag
met ons naar het meer ging om ons glimmend
na het zwemmen in zijn badstof af te drogen waarin
je helemaal verdween als hij dat met dezelfde handen
wou waarmee hij 's avonds nog de breuken
na moest kijken dus wie niet.

Eenmaal per week omdat bij het genoten onderwijs
handwerken op Timotheüs alleen voor meisjes was
mochten wij bij het hoofd die dan aan hem een oogje
in het zeil vroeg om thee te kunnen halen of sigaren
wat vaak langer duurde zodat we gingen kijken wie
de grootste had; ik niet die door het raampje
van de kaartenkamer zag hoe hij op lange tenen
naar de lummels keek en eerlijk niets verraden heeft
maar ons bij rekenen een verhaal vertelde over het leven

tussen man en vrouw en hoe groots geschapen alles
wel onder vier ogen paste; net als die middag hoog
op de houten zolder van het lege nieuwbouwhuis
waar hij bij vlaggenroof hijgend een plekje wist
dat nog alleen van ons is al liep het moeilijker daarna.
Dat het toen echt met mij gedaan was weet ik als ik
in de doehetzelf de harde latten kopshout van die zolder ruik.