Liter. Jaargang 5

[p. 2]

Anton Ent
Gedichten

Hardloper

Ik ben geen paard maar ik draaf.
Geen coureur, maar aan de einder
zwaait een man met een zwartwitte vlag.

Ik wil hem niet zien. Regen, verstreep
hem. Nevel, vermist deze angstvlaag.
Ik kniel. Bij een zandkorrel begint

de weg naar de rots. De witte botten
van mijn vader wentelden in de golven.
Niettemin kwam hij thuis.

[p. 3]

Gevallen man

Ik trok de slee met mijn vrolijke kleinzoon
en viel met mijn hoofd tegen de stoeprand.

Duisternis hagelt nu achter mijn ogen,
ik kan kinderplezier niet verdragen
en mijn vingers niet meer bewegen.

Mijn klacht is dat niemand mij ziet
en u mij deskundig uitlacht.

U noemt mij gezegend omdat ik vorstelijk
slaap. Zeker. Met niemand wil ik ruilen,
zelfs met een gestorvene niet.

Een mens slaapt goed opdat hij in het licht
buitelt, opspringt als een haas in het veld.
U hebt gelijk, de dag moet ik prijzen.

[p. 4]

Man met drempelvrees

Wie leert mij de vlucht van de jonge arend
zodat ik 's winters de leegte kan vullen
met de zekerheid dat ik bedoeld ben?

Toen ik las verzekerde bewaring
riep ik: bewaard wil ik worden,
geef mij de cel van een zuiver kompas.

Een richting kan iemand redden,
een weg een huis van bewaring zijn.

Ik ben in de sneeuwstorm een vlok
die weet heeft van vallen en liggen.

[p. 5]

Advies aan een bramenplukker

Begin zo laag mogelijk, als het kan in het gras
en mocht er een greppel zijn, duik die dan in.

Til takjes en blaren op: in verborgen staat
zijn zwartglanzende bramen het mooist.

Zet je zinnen op een verwijderd exemplaar,
tik de rijpe daaromheen nauwelijks aan:

ze vallen in je hand en werk, nog steeds balancerend
op één been, rustig naar je lichaam toe,

meenemend wat mee wil komen. Laat weigeraars
hangen: die zijn ondanks het git niet rijp

genoeg. Negeer de kleine gewilligen niet
en geef tijdig de grote dwarskoppen op.

Vergeet niet, voordat je een struik verlaat
opwaarts te kijken, waar een eenzaam

takje een tiental schitterende bramen
tegen een boomschors duwen kan.

Mochten de tranen van ontroering in je ogen
springen, stop dan op dit juiste moment.

[p. 6]

IJsselrestaurant

Met Voerman onder handbereik zitten zij
op dit terras. De vrouw ziet schepen met trotse
namen maar ze zwijgt. Ook over de specialist
geen enkel woord.

Haar lichaam roept meer doodsangst
dan verliefdheid op. Gottes Zeit ist die beste
Zeit zong ze zojuist in de auto, moedig, moedig,
overmoedig.

Gestrekte nekken van aalscholvers en zwanen.
De man wil wijzen maar zijn vinger faalt.
Ze vraagt: ‘Nemen wij het verrassingsmenu
van de chef-kok?’

[p. 7]

Eiland

Eind augustus, blauwe tijd. Dit eiland reinigt
mij en het heilige bergt de voortvluchtige.

Ik ren door de duinen, voel me vuiler dan vuil
en verlang naar een duik in de branding
die mijn huid woedend zal tuchtigen.

Gezuiverd wil ik rijden naar het wad
waar het ontoegankelijk licht mij opwacht.

Anton Ent is de dichtersnaam van Henk van der Ent (1939). Zijn laatste poëziebundels zijn Kootwijkerzand (1999) en Entiteiten (2001).