Liter. Jaargang 4

Christelijk literair tijdschrift

[p. 107]

Hilbrand Rozema
Gedichten

Een lied uit de diepte, een bedevaartslied

Bij Psalm 130 en 131

i

Lichtspoormunitie,
een onrustige roep in de nacht
en de stilte van straks
een klaterend, ratelend
zangvogelzingen.
Middernachts sta ik in het raam
met op mijn schouder de maan
om mijn handen te wringen.
Bomen strekken zich naar alle kanten uit
en blijven stokstijf staan.
God, het zwijgen van de dingen.

[p. 108]

 

ii

 

 

 

De riemschijf van de dagen

 

die ruggelings voorbijgaan

 

bracht vandaag, in mijn geboortestad,

 

een snelle flits van asbedekking

 

à la de Krakatau,

 

op de wijze van de Pinatubo.

 

 

 

Stofgrijze steenslag tussen de spoorrails

 

van station Groningen

 

had mijn normaalbeeld omgedraaid,

 

een seconde of wat,

 

terug naar dinsdag 9-11, rampdag.

 

 

 

Je wist niet wat ik zag.

 

En je kunt nergens anders heen

 

want dit is je geboortestad.

 

 

 

Dat mijn verwachting in de nacht

 

een nieuwe overschildering

 

en huiselijke veiligheid

 

tevoorschijn brengt als uit een zwart-grijs

 

fotonegatief de drempels,

 

lijsten, posten en kozijnen

 

waarachter telkens iemand wordt verwacht.

 

 

 

Zacht pruttelen 's morgens de merels

 

over de straten heen,

 

vermetel, tot hier gebracht.

[p. 109]

 

iii

 

 

 

Wij zijn met eerbied geslagen

 

zoals volgens een oud familieverhaal

 

de bedaarde, soms vrolijke bakker

 

met zijn broodkar in grootmoeders dorp

 

zijn rondjes bleef draaien

 

in de ongevaarlijke, bekende straten,

 

zijn ziel tot rust en stilte gebracht,

 

zijn ogen niet trots,

 

want blindgetrapt door zijn paard sinds jaren.

[p. 110]

 

iv

 

 

 

Mijn keel is droog, ik ben tot aan de strot

 

beduimeld als een pop,

 

mijn vingers zwart van inkt.

 

 

 

Soms graven geologen in de aarde

 

naar de waardevolle sporen

 

van antieke rampen,

 

stokoude bevingen

 

van kalmerende leeftijd,

 

tectonisch verschoven

 

elke toenmalige grond.

 

 

 

Wat blijft van ons over

 

zonder tegenberichten, hoe lang nog raken wij

 

het melkgebit van ons geheugen kwijt.

 

Als een gespeend kind troost mijn ziel in mij.

Hilbrand Rozema (1971) is redacteur van het Nederlands Dagblad. Poëzie: Paradijs (1997) en Embargo (2000).