Liter. Jaargang 4

Christelijk literair tijdschrift

[p. 33]

Len Borgdorff
Gedichten

Rinsumageest - de crypt

De zon komt er nog in het Oosten op
en schuift dat het dauwt over het kerkhof
licht tot het zweeft en van dit licht glijdt weer
het amper bovengrondse venster door.

Steeds is het morgenlicht in deze crypt,
steeds morgenlicht, dag in, dag uit. Het hangt
de eeuwen in en uit een eeuwigheid
in witgekalkte steen, vochtig van licht,

naar het schijnt, in deze urn van eigenwijze
tijd van as van dauw, van jaren
strijd met steeds geavanceerder wit en
vochtwerende injecties om eeuwen

stil van eeuwigheid te krijgen: geen mos,
geen schimmel, geen verraderlijke draad
van zwam die voegen kraakt. Lucht is er stil
van het eerste licht het laatste. Hier drukt

een graf het heilig koor omhoog. Hier geeft
de hemel aan de aarde plaats. Hier heerst
het evenwicht: dit hier is hier en dit
is nu. Raast naakt een slak over de muur

[p. 34]

Dorp in maart

Dag is het niet. Het is
geen nacht.

Het is zoals het was vandaag:
grond glooiend lood
huizen dor hout
de bomen twee verloren handen
morsig zeil van lucht rondom.

Alleen de plas, die schittering, die scherf,
gat in het land, spiegel.

Zou als een steen, wanneer een kind
een steen werpt in het water,
wat zou nog als dat gebeurde zijn?

Is er een steen, een losse steen, een kind?

[p. 35]

Vrijdag zaterdag

Een goede vrijdag, maar wel prachtig weer.
We trekken onze wandelschoenen aan
en laten langs oude straten de stad

voor waar het water tot de rooilijn staat
maar waar het zand waarop wij lopen, wolkt
over het pad, maar voorjaarsgroen gewas

het weet zich nog maar amper te bedwingen
maar de vogels waarvan we een veelvoud
horen van vogels die we zien, de vogels

proberen dat niet. Wat zingen de vogels
en wie reageert er op wie of wat,
wat zingt het uit, uit welke vogelkelen?

Er is zo vlak buiten de stad
van alles aan de hand.
Maar wat?

[p. 36]

II

 

Pas laat in de middag kwamen we aan

 

bij de heuvel waarvandaan, omdat hoewel het groen

 

zich nog maar amper liet bedwingen

 

 

 

het zicht op de omgeving, dit gebied

 

adembenemend was. Hier stonden wij.

 

De plek werd stil toen alle vogels sliepen.

 

 

 

Licht gaf nog aan het uitzicht rand en kleur:

 

eerst was er geel, toen rood en daarna grijs

 

ten slotte zwart - een stille zaterdag

[p. 37]

III

 

Een stille zaterdag. Het regent onderweg

 

naar huis. Er is genoeg gezegd en wij

 

zijn uitgewandeld, zijn op weg naar huis

 

 

 

wanneer het lijkt of in de verte vogels

 

- kraai, leeuwerik of merel? Zijn het vogels? -

 

tussen hun vleugels uit geschoven worden,

 

 

 

vallen, als lijkt of in de verte vlekken

 

opwolken, of gaten. Wij kijken liever

 

weer naar het pad voor onze natte voeten.

 

 

 

Als er vandaag of morgen geen godswonder

 

gebeurt, dan kunnen vogels aan het zingen

 

slaan van wat ze moeten zingen, kan groen

 

 

 

op springen staan en kunnen wij met zes

 

of zeven blaren lopen wat we willen,

 

het is verlopen en gehoord, gezien, voorbij, vergaan.

[p. 38]

IV

 

De tweede nacht. We vinden thuis

 

de kamers leeg. Leeg is

 

wat werd verlaten of nog niet vervuld.

 

 

 

De kinderen zijn uitbesteed, maar staan

 

nog voor het paasontbijt weer op de stoep

 

wanneer vannacht tenminste niet...

 

 

 

Jij maakt de tafel klaar met alles

 

wat niet eetbaar is, ik zet de televisie

 

aan en bij het eerste beeld weer uit.

 

 

 

Voor niemand zijn wij stil. Ons zwijgen treft

 

geen doel. We gaan aan tafel, kijken naar

 

elkaar. We staan maar op en gaan naar bed

Len Borgdorff (1952) is conrector. Hij publiceerde liederen en gedichten in o.a. Maatstaf, Woordwerk en Liter.