Liter. Jaargang 3

Christelijk literair tijdschrift

[p. 40]

Henk Knol
Gedicht

Beschikking

Dit weinige wil je kwijt: je hoeft geen grafgift mee;
- pijlpunt, klokbeker met graan en zaden, het
muntje voor de veerman. Laat staan een reisgids
met het wachtwoord voor een lange oversteek -.
In jouw geval dus geen gedragen tekst voor in de krant,

want och, de dood: een hazenslaapje.
Als jij je uitrekt in een nieuwe taal ga je daar
helder verder waar je was gebleven en pakt je kleine
boedel onbekommerd uit: het zakje koolzaad
dat je uit gaat zaaien in een jampot oude aarde,

je mondharmonica, de vulpen die nog naar je
nieuwe hand van schrijven moet gaan staan.
Houtskool natuurlijk, papier, een mooi kistje Merlot.
Je vindt de haastig uitgescheurde dundruk met Jesaja's
schoonschrift terug tussen de foto's die het liefste heilig

heilig doen herleven: de nestgeur van haar borsten,
de oude bloem van haar gezicht, de hond die bloedend
op je knieën in moest slapen. En ook de kleine
danseres van was die je nog kreeg voor vaderdag.
Dit alles laat je aan de oude engel - niet doorschijnend,

niks geen vleugels - zien die jou dit landschap heeft
gewezen. Hij leest over je schouder het klaaglied
mee waaraan je neuriënd verder schrijft, over de
nieuwe raadsels die geen vraag meer voor jou zijn.
Dit is een andere aarde en wat is het hier godzalig

[p. 41]

 

eenzaam en hard werken, liefste. Kom nog eens bij

 

mij kijken om de psalm te zien die ik hier pas

 

afkreeg over ons, tussen het koolzaad toen. En nu:

 

je schreeuwt niet meer omdat ik zo veraf aanwezig blijf,

 

onder een nieuwe naam, niets uit te leggen en niets

 

 

 

om het lijf. Zoiets. Neem wildmengsels mee. Kom asjeblieft.

Henk Knol (1955) werkt in de jeugdhulpverlening. Poëzie: Toch maarde tuin geruimd (1990), Ander hooglied (1994), Houdbaar stof (2000).