Liter. Jaargang 1

Christelijk literair tijdschrift

[p. 4]

Hilbrand Rozema
Een dag onder vrienden

Niets kan zonder eenzaamheid ontstaan. Ik heb mij een eenzaamheid geschapen die niemand bevroedt. Het is tegenwoordig moeilijk om alleen te zijn, omdat er uurwerken zijn. Hebt u ooit een heilige gezien met een uurwerk? Ik heb er niet één kunnen vinden, zelfs niet onder de heiligen die als schutspatroon voor de uurwerker gelden.
Pablo Picasso

Mijn ‘vrijdag de is 15e’ was een gelukkige dag, de eerste dag sinds maanden free-lance journalistiek waarop ik helemaal niks deed. Geen artikel onderhanden voor Koers, de Amersfoortse Courant of bedrijfsbladen. En dat dankzij een ‘zelf verdiende’ vakantie!

Nu ik alles op een rijtje zet, is niks trouwens nog heel wat. Om zeven uur brak het kabaal los van de hellehonden. Dat is voor onze flat heel gewoon. De buren hebben er tien.

Tien honden, op zes hoog. Eerst hadden ze er vijf, zo groot als kalveren. Nu zijn er vijf puppies bijgekomen.

De overlast van honden is het gesprek van de galerij, de lift en de portieken.

Mijn andere buurman heeft een Engelse bulldog. Dat beest kan alleen ademhalen met de bek wijd open. Hij laat altijd zijn plas lopen, in de lift, die één keer per week wordt schoongemaakt. Dan hangt er enkele uren een heerlijke citroen-geur, met de wilde frisheid van limoenen. De buurman intussen ontkent alles. Hij is taxichauffeur, en heeft een dijk van een lijfgeur. Soms denk ik dat hij voor het laatst washandje en zeep heeft gezien als baby, in de armen van zijn moeder. Hoewel - hij, een moeder? Niemand begrijpt hoe die man dat doet: al stinkend klanten vervoeren van a naar b.

De stemming hier op de Arendshorst wordt steeds meer anti-hond. Er hangen de laatste tijd zelfs boze brieven naast de postvakjes. Vorige week heb ik voor het eerst een klacht ingediend.

Ik wou maar dat Fehti Killi, de dichter uit Koerdistan en raadslid voor de pvda, nog naast mij woonde. Ik heb het liefst allochtone buren, ze zijn het meest gastvrij, en helpen zonder pardon met klusjes in huis, zoals behangen. Mensen uit moslimlanden vinden huisdieren meestal onrein, vooral honden. Daarom zijn de honden in Turkije zo mager; het is te zien op mijn vakantiefoto's. Zo mager als in Turkije hoeft niet, maar een vorm van uithongering heb ik wel in gedachten, voor dat roedel van hiernaast. Er zijn dagen dat

[p. 5]

[p. 6]

ik me net als koning Boudewijn ‘tijdelijk in de onmogelijkheid wil bevinden’ om christendichter te zijn, en in plaats daarvan alleen maar dichter, of boos.

Want het is van tweeën een: de gedichten, of de honden.

Ze kunnen in elk geval niet samen onder één dak wonen.

Ofwel verslinden de honden mijn dichterschap (zolang ik hier nog woon) - ofwel schrijf ik gedichten die de honden zacht doen janken, waarna ze met de staart tussen de poten naar hun mand sluipen, vol spijt.

Huizenruil met een collega zou ook fantastisch zijn. Soms word ik 's nachts badend in het zweet wakker en zie, in een psychedelische draaikolk, een paradijselijk dorpje voor me, lieflijk in een rivierbocht gelegen... Dalfsen, het is Dalfsen! - In Dalfsen hebben ze geen honden, dat kan gewoon niet. Als je daar woont, schrijf je maar voor het vaderland weg. Heerlijk moet dat zijn.

Afijn, het is vandaag vier dagen voor mijn 27ste verjaardag, het is acht uur 's morgens en nu al 25 graden.

Ik lig te luisteren naar de echo's van dat holle geblaf. Het weerkaatst tussen de flatgebouwen, die in een carré zijn gebouwd. De akoestiek doet niet onder voor die van een Romeins theater. Ik herinner me dat we op vakantie waren in Luxemburg en een dagje naar Trier gingen. In het Romeinse amfitheater ging ik boven staan, en mijn vader beneden, waar de christenen stierven. Daarna ruilden we. Hij naar boven, ik naar beneden. We praatten zachtjes met elkaar. En: het akoestische wonder gebeurde: we verstonden elkaar heel goed, ondanks de afstand.

Dat is nog steeds zo, en straks ruilen we weer.

Achter de slaapkamergordijnen duiken nu twee schaduwen op. Twee schilders, die hun werk komen voortzetten. Ze takelen zichzelf elke dag in een bakje naar boven, en stappen vanuit het ongerijmde pardoes het balkon op.

Ik zet koffie voor ons drieën. Daar zijn ze trouwens wel aan toe; ze hebben net het balkon van hiernaast gehad: het balkon met de honden. Ze weigeren dat te betreden, verklaren ze plechtig met de dood nog in de ogen. Het is te smerig. Uit solidariteit wacht ik tot ze weer zijn neergedaald in hun griezelige bakje.

Dan fiets ik met de mountainbike naar Ronald en Nienke, aan de andere kant van Amersfoort. Die hebben alleen een kat, dat is heel wat anders.

Bart, Ronald en ik passen vandaag op baby Myrthe.

De zon klimt omhoog. Het wordt snikheet, een laaiende zomerdag. Onze T-shirts gaan uit. Ik laat het naar mijn hoofd stijgen, die heerlijke dertig graden. De zomerzon maakt altijd zo verrukkelijk licht. Een zegen voor wie altijd zwaar is.

[p. 7]

We redigeren elkaars Icarus-artikelen. Het is verder stil, op het passaat-achtige ruisen van de wind na. De tegels gloeien zo dat ik om de tien minuten weer schaduw zoek. Zou je dit tafereel opnemen met een verborgen camera en het vervolgens versneld afdraaien, dan zou je een dansende beer zien, op de gloeiende plaat. Maar dan magerder, en zonder ketting. Hoewel?

Na het redigeren is er niks meer te doen. Tenminste, niet iets dat per se moet. We zitten wat, en we praten wat. Ik ben tussen de bedrijven door ook verdiept in De blinde passagiers van Jan Brokken, een aanrader. Het boek beschrijft de lotgevallen van twee verstekelingen op een roestig vrachtschip dat zijn laatste reis maakt. Die twee stikken bijna, in het ruim. Bovendeks zoeken twee passagiers toenadering. Uiteindelijk worden de verstekelingen gesnapt, en kruisen hun wegen die van het andere tweetal.

Om de beurt tillen we Myrthe hoog boven onze hoofden of doen andere kunstjes. Ronald vindt het wel leuk zo, met zijn drieën. Wij ook. Het is net een dagje naar het strand. Ronald heeft trouwens nooit veel gezien in de 24-uurs-economie. En hij zit nog een beetje in een Soedan-depressie. Hoewel zijn cultuurschokken kleiner worden, de laatste tijd. In sommige barretjes in Nairobi wordt hij bij aankomst al met een joviale armzwaai begroet, als een oude bekende. Als ik een barretje in Nairobi had, zou ik het ook leuk vinden als Ronald langskwam.

Het begint bij mij wel te kriebelen, met al die reisverhalen om me heen. Ook van anderen, die niet in dit verhaal voorkomen. Mijn tijd komt ook weer, let maar op. ‘Courage is a weapon you must use/to live some live you can't refuse’ (‘Over the Rhine’, vorig jaar op Flevo). - Nou ja, deze balkonscènes-met-baby zijn ook best wel Marsman-achtig. Toch? Groots en meeslepend willen wij leven, en / of ‘Als vrome christen leven / 't zal hier haast zijn gedaan’ (Wilhelmus, couplet 13). Tussen die twee regels gaat het.

Vrijdag de vijftiende, dat was een heerlijke dag van luieren met vrienden, zonder knagend schuldbesef. Alleen al vanwege dat laatste een dag om je aan over te geven, vanwege de zeldzaamheid ervan. Want grosso modo heeft Maarten 't Hart gelijk, wanneer hij zegt: ‘Ontspanning maakt ongelukkig (...) Op een terras alcohol drinken en leuteren is niet goed voor een mens. Dat vermindert de stress niet, daar krijg je het juist van, net als van vakantie. Het is veel beter voor de gezondheid om hard te werken en iets te presteren.’

- Alweer een dag voorbij, gewoon voorbij.

Mijn hart klopt. - Wie is daar?

Hilbrand Rozenra (1971) woont in Amersfoort, werkt als freelance journalisten is redacteur van Icarus. Poëzie: Paradijs (1997).