Liter. Jaargang 1

Christelijk literair tijdschrift

[p. 17]

[p. 18]

Hilbrand Rozema
De ijsvogel

1

Zoals deze zin eindigt met een punt.
Zo maakt de ijsvogel er een punt van
te verdwijnen in de verte.

Een vulpenvlek van blauwe inkt op een
kattebelletje. De suppoost vindt het,
na sluitingstijd, in de lijst van een
wintergezicht van Breughel.

Zo blijft de ijsvogel
ons schielijk voorafgaan, begint hij alvast
aan het grote uitsterven.

[p. 19]

2

De ijsvogel is een wegvliegend geheimpje.
Het blijft tussen ons dat gemalen saffier
het recept van zijn blauw is, met pigment
van purperslakken uit de Middellandse Zee.

Hemelse ruimte is dit blauw bij middeleeuwse
mystica's. Verdwijnpunt voor angstige grijzen
uit het doodspalet van vanitassymbolen:
dit blauw is uit gemalen slak gewonnen.

[p. 20]

3

Victor van Aveyron, het eerste
ons beschreven wolfskind in Europa,
gevonden in het jaar 1700, kon nog

twintig jaar na dato grondeloos staan
staren, bekeek met roerloos opgeheven hoofd
de sterren boven zijn Parijse slop.

Zo fladdert ook de ijsvogel nog even door
in zijn betonnen strop, is hij als
watermerk, herinnering, bevroren.

[p. 21]

4

[Brief aan de ijsvogel]

Je zatte lezen in een stoel van licht.
Een beetje snavelstaren. Een brevierend
doodbiddertje.

Soms een circusjongen, bont en introvert.
Veel last van eenzaamheid gehad. En overal
die intuïtie, niet te beliegen,
schuw en scherp. Beste ijsvogel,
ineens weet ik
wie jij waarschijnlijk bent! Ik denk:

het cliniclowntje van de stervende natuur.

Hilbrand Rozema (1971) woont in Amersfoort, werkt als free lance journalisten is red acteur van Icarus.
Poëzie: Paradijs (1997).

[p. 22]