Liter. Jaargang 1

Christelijk literair tijdschrift

[p. 2]

Johan Christiaan Snel
Gedichten

1 Alles is lucht

Wie oren heeft die hoort de wind
boven de boomgrens uit, die zondert zich
niet van de aarde af, die dompelt kopje
onder en verdringt de vlam niet die verwaait.

Wie oren heeft die hore wat het duister
blaast, die luistere wat de stilte leest,
die ademt op wanneer op tast de geest
zich openbaart: de wonderen zijn de wereld

nog niet uitgewaaid; zolang het oor reikt
waarheen zij wil, zolang de geest zich
zelf over de wateren buigt, zolang

de hemel zindert waar men zegt dat
God slaapt. Maar's nachts voel ik zijn adem
langsscheren in een ademloos gedicht.

[p. 3]

2 Aarde

Et in terra paxhominibus, als ook de laatste
overlevende in de lange rij van wachtenden
is langsgeschuifeld kan de kist maar beter dicht.
Het is wel tijd, de zon is al gedaald.

Een halve eeuw pas sinds Berlijn, een requiem
voor wie Verdun tot stilte weet te krijgen;
sinds de kanonnen zwijgen is de aarde luider en
luider gaan luisteren, en luistert alles nauw.

Zolang het blinde hart vermolmt, zolang
de stof tot ondoordringbaar stof vergaat,
zolang de droom niet loskomt van het grondvlak

en dus niet vliegen kan, gaat elk geheim
mee in het graf. Requiescat in pace, maar wel zo
dat de aarde nooit aarde genoeg is.

[p. 4]

3 Water

Die de vis doodt. Die de netten spant
maar niet verbeidt, die de bakens verzet
maar de drenkeling stenigt, die de reddingssloep
wel luidkeels uitzet maar nooit zal bemannen.

Die de pan in de knik van de duinen vult
met zilt dat geen tong heeft beroerd, dat
geen mensenoog heeft gezien. Alsof
alles voor eeuwig dwarsligt. Alsof hier

de doodsrivier verzandt, de spiegel breekt
en de vonk dooft. Doorheen de rode
en de dode zee, doorheen de modder van de

Ganges. En toch beweegt ze, en toch blijft
alles stromen. Een blinkend cruiseschip
laveert door de Sargassozee. En toch.

[p. 5]

4 Vuur

Boven de savanne hangt een waas van licht,
de horizon vlamt als een wakkerende kaars
boven de aarde uit en heel de hemel zingt
Gods lof. Godlof dat dit voorbij gaat.

De aarde ligt geblakerd als dor, roodbruin
koolstof voor mij, te wachten op wat komen gaat
naar twee Petrus drie want alles snakt het
uit, want alles is vol van het einde;

zodra de laatste adem stokt, zodra
de oceaan verdroogt en toch verdrinkt,
zodra de aarde schokt en schudt en nog

verdort, is daar de oven, de tichelsteen
die loutert, de koortsachtige engel, is hier
het zuiver onzegbare onverzengbare

vuur - vuurvrij ogenblik, eeuwig moment.

Johan Christiaan Snel (1961) is historicus. Hij is docent aan een Hogeschool en maakt radioprogramma's.