Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 28

[p. 118]

Bij het overlijden van Mance Post
Toon Tellegen¹

Elf dagen geleden zat ik naast het bed van Mance in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis.

Ze was klam, bleek, had pijn, wist niet goed hoe het beste te liggen.

Ze deed haar ogen open toen ik haar naam zei. Ze knikte, leek te moe om iets te zeggen.

Maar toen ik daar een tijdje naast haar had gezeten keek ze naar mij en zei: ‘Wat hebben we samen veel beleefd.’

‘Ja,’ zei ik.

En ik dacht aan de bijna dertig jaar dat we elkaar kenden. Vanaf de dag dat Reinold Kuipers en Tine van Buul ons in contact met elkaar brachten en Mance vroegen een van mijn eerste dierenverhalen te illustreren.

Dat werd een centsprent onder de titel: ‘“Ik ga op reis”, zei de eekhoorn.’ Sindsdien waren wij bevriend en tekende zij talloze dieren.

Zo vaak fietste ik langs haar huis en klopte op het souterrain raam... Dan opende zij dat raam en zei: ‘Dag jongen... kom binnen... wil je een kopje thee?’

Ik zat altijd in dezelfde stoel, naast de tafel, en kreeg een kopje thee en een koekje uit een glazen stolpfles en ik luisterde naar haar verhalen, over de jaren dat ze les gaf, over oud-leerlingen die zij was tegengekomen, over de Prinsengracht, waar ze zoveel mensen kende, en altijd ook over de oorlog...

We maakten samen veel boeken, maar ik kan me niet herinneren dat wij daar ooit over spraken als ik bij haar op bezoek was.

Ik zei wel - bij elk nieuw boek - dat ik de illustraties mooi vond. Ik zag ze dan altijd voor het eerst. Maar Mance zei nooit iets over mijn verhalen.

Ik dacht wel eens: zou ze ze wel lezen? Kijkt ze misschien alleen welk dier er in een verhaal voorkomt en gelooft ze de rest wel?

1 Uitgesproken bij de begrafenis van Mance Post op 9 december 2013.

[p. 119]

Het gebeurde wél dat ze mij opbelde en zei: ‘Toon, dat verhaal met die hazelmuis...’

‘Eh... o ja...’

‘Weet je eigenlijk hoe die eruit ziet?’

‘Nee. Ik heb geen idee.’

‘Kan je daar geen relmuis van maken?’

‘Een relmuis?’

‘Ja, dat is ook een muis. Die is veel beter tekenbaar.’

‘Dat is goed.’

Ik vond het altijd goed, al had zij van de hazelmuis een wandelende tak of een kangoeroe willen maken. Alle dieren die zij tekende waren goed, pasten voor mijn gevoel precies bij de verhalen, maakten ze mooier, beter.

Nog niet zo lang geleden vroeg zij mij de tekst te schrijven bij een idee dat zij had.

‘Ik kan niet schrijven,’ zei zij.

Dát was, na zoveel jaar, het mooist denkbare compliment dat ze mij gaf.

En ik was blij en trots de rollen eens te kunnen omdraaien en een tekst te mogen maken voor háár. Dat werd Een lied voor de maan. Haar laatste boek met tekeningen.

Mance, wat waren je tekeningen duidelijk, scherp, nooit zoetsappig, geestig en altijd goed!

We hadden een club, Mance, Bregje Boonstra, Jacques Dohmen, mijn vrouw Molly en ik: de zuurkoolclub. Lang geleden door Mance opgericht om vier keer per jaar bij elkaar zuurkool te eten. Op 20 december zou onze volgende clubavond zijn, waarop we het weer uitvoerig over de kwaliteit van de zuurkool, de wereld en niets in het bijzonder gehad zouden hebben.

Wat verdrietig dat Mance er nu niet meer is!

Maar ik ben wel heel dankbaar dat ik haar heb gekend en zo lang met haar bevriend ben geweest.