Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 27

[p. 7]

[Literatuur zonder leeftijd - nummer 91, zomer 2013]

Een kunstenaarskoppel in hart en nieren

Literatuur zonder leeftijd zette in het verleden al vaker een auteur en diens oeuvre in de kijker. Dat leverde inspirerende nummers op over Tonke Dragt (2001, 53), Wim Hofman (2006, 69), Paul Biegel (2007, 73) en Henri Van Daele (2010, 82). Een dergelijk auteursnummer is onvermijdelijk een eerbetoon en dit keer zetten we een schrijver én een illustrator in de bloemetjes: Imme Dros en Harrie Geelen. Met enkel die noemers doen we hen echter tekort: beter kunnen we hen een kunstenaarskoppel in hart en nieren noemen. Harrie Geelen is immers een echte duizendpoot: naast tekenaar is hij schrijver van scripts, scenario's, libretto's voor jeugdopera, tekenfilms en van eigen boeken. Veelzijdigheid typeert ook Imme Dros. Want welke schrijver kan zeggen dat hij of zij moeiteloos peuters, kleuters, kinderen, tieners, adolescenten en volwassenen aanspreekt? Naar eigen zeggen is het voor haar geen enkel probleem zich in al die leeftijden in te leven, ze heeft ze immers ‘allemaal al gehad’. Of het nu gaat om grote gebeurtenissen in een mensenleven, om liefde, wraak en moed in een Griekse mythe, om kinderlijke nieuwsgierigheid of de eerste verliefdheid van een tiener, Dros neemt alle emoties even ernstig. De zoektocht naar de juiste woorden typeert haar schrijfstijl. Een rake taal is namelijk onontbeerlijk voor de genres waarbinnen zij werkt, van een vertaling van een Grieks epos tot een prentenboek waarin geen woord te veel staat. In hun gezamenlijke prentenboeken treden de korte, zorgvuldig geconstrueerde zinnen van Imme Dros en de spontane, compositorisch sterke schilderwerkjes van Harrie Geelen in een perfecte osmose.

Dit nummer opent met een kort dubbelinterview met Imme Dros en Harrie Geelen. Daarna volgen twee al eerder gepubliceerde stukken van hun eigen hand. Harrie Geelen deelt zijn bespiegelingen over de sterktes en beperkingen van verschillende vormen van vertellen met de lezer, alsook zijn visie op communicatie, confrontatie, veranderen en bewerken. In 2000 was Imme Dros de eerste auteur die de Annie M.G. Schmidtlezing mocht uitspreken. Ze besprak toen de beoordeling van literatuur en wat vorm en inhoud daarin kunnen betekenen. Bovendien hield ze een vurig

[p. 8]

pleidooi voor de opwaardering van de jeugdliteratuur als geheel en het onderzoek ernaar in het bijzonder. Haar voordracht wordt hier opnieuw integraal weergegeven.

In de daaropvolgende bijdragen worden uiteenlopende aspecten van het gevarieerde oeuvre van Imme en Harrie uitgelicht. Zo ging Eefje Buenen in gesprek met Margriet Heymans, illustratrice van Annetje Lie in het holst van de nacht, over het tot stand komen van de bekroonde tekeningen bij dit bijzondere verhaal. Aan de hand van een aantal voorbeelden analyseert Marloes Schrijvers vervolgens de interactie tussen de tekst van Imme en het beeld van Harrie. Ze toont aan hoe die elkaar vaak op een bijzondere manier aanvullen en naar een hoger niveau tillen. Uiteraard kunnen we niet om het klassieke oeuvre van Dros heen (al dan niet door Geelen geïllustreerd). Sylvie Geerts gaat in op de manier waarop Dros met de Griekse mythen werkte en situeert haar visie in een ruimere, filosofische context. Tot slot geeft Wilma van der Pennen een overzicht van de talloze onderscheidingen die Imme en Harrie door de jaren heen in ontvangst namen.

Verder peilden we bij collega-schrijvers, -illustratoren en recensenten naar hun indrukken van en ervaringen met beiden of met één van hen. De persoonlijke, onderhoudende schetsen en herinneringen van onder meer Toon Tellegen, Bregje Boonstra, Joke Linders, Rita Verschuur en Bart Moeyaert vindt u als korte intermezzo's verspreid over dit nummer.

De reeks Annie M.G. Schmidtlezingen werd, zoals reeds vermeld, geopend door Imme Dros. Op 22 mei van dit jaar was het de beurt aan Ted van Lieshout voor de veertiende - en helaas ook laatste - voordracht. Naar goede gewoonte wordt de tekst in Literatuur zonder leeftijd gepubliceerd. Het werd een uitgesproken individuele poëtica, waarin van Lieshout onder meer de dunne grens tussen zijn werkelijke en fictieve zelf - en de consequenties daarvan - aanhaalt. Afronden doen we met een beschouwend stuk van Rita Ghesquière, waarin ze terugblikt op de Annie M.G. Schmidtlezingen van de voorbije veertien jaar. Daarbij legt ze opvallende tendensen en afwijkende meningen bloot en bespreekt ze de impact van de lezingenreeks. Hiermee is de cirkel rond.

Sara Van den Bossche & Sylvie Geerts