zichtig weer naar elkaar toe. Lara krijgt meer verantwoordelijkheid en toont zich een begrijpende en hardwerkende plantagehouder, Rebecca zoekt een evenwicht tussen haar pas verworven vrijheid en de behoefte aan zekerheid.
Verschillende krachtige scènes en verrassende wendingen houden de aandacht van de lezer het hele boek vast. Zo ontdekt Rebecca op een bepaald moment wie haar echte vader is, en dit werpt een nieuw licht op een aantal eerdere gebeurtenissen in het boek. Ook de bikkelharde figuur van Lara's oma krijgt in de loop van het verhaal een nieuwe invulling, en samen met Lara krijgt de lezer de kans om haar met andere ogen te zien. Dit genuanceerde beeld van een brede groep van personages vormt de grootste rijkdom van deze roman. Toch schiet het verhaal af en toe te kort. Zo wordt de vriendschap tussen Lara en Rebecca te summier beschreven om echt te overtuigen: de wrijvingen en emotionele dilemma's missen gedeeltelijk hun effect doordat de lezer het ontstaan van de vriendschap niet mee doorvoeld heeft. Hetzelfde geldt voor de man van wie Rebecca lange tijd dacht dat hij haar vader was: doordat hij voordien nauwelijks een rol speelde in het verhaal maakt het relatief weinig indruk wanneer blijkt dat hij niet haar echte vader is. Helemaal anders is de impact van het vertrek van Mammy, de slavin die Lara gezoogd en verzorgd heeft. Gedurende het hele boek is Mammy op de achtergrond aanwezig. Ze geeft troost en steun aan zowel Lara als Rebecca, ze is er altijd onopvallend bij. Net als Lara is de lezer verrast wanneer juist deze figuur op het eind van het boek uit de schaduw naar voren treedt als een vrouw met een eigen verleden en eigen verlangens en toekomstdromen. De vrijheid geeft haar een stem en gezicht.
Ook de nuances waarmee Vereecken de relaties en dilemma's van blanken en zwarten beschrijft, zorgen ervoor dat Lara & Rebecca een roman is die lang blijft nazinderen. In tegenstelling tot veel jeugdboeken over racisme is Lara geen compleet onschuldig kindpersonage. Zo vindt ze het grappig om de zwarte slaven bij bosjes te zien neervallen tijdens een cholera-epidemie en gokt ze vrolijk wie de volgende zal zijn: ‘Want ik kende hun gezichten niet en hun namen nog minder’ (blz. 9). En Lara ziet de praktische kant in van milde straffen voor slaven: het is ‘erg onverstandig waardevolle koopwaar te beschadigen’ (blz. 11). Pas wanneer ze ouder wordt, krijgt ze inzicht in de leefomstandigheden van Rebecca en haar familie. Tot op het einde van het boek blijft Vereecken genuanceerd en de sprankeltjes hoop die ze strooit, blijven bescheiden. In één van de krachtigste hoofdstukken uit het boek beschrijft ze hoe een vrije slavin haar dochtertje gaat terughalen bij een blanke vrouw die het geadopteerd heeft. Het kind herkent haar eigen moeder niet meer, en de zwarte moeder treurt om alle momenten die ze heeft moeten missen en nooit meer kan terugwinnen. De blanke vrouw wordt gescheiden van een kind waaraan ze al jarenlang gehecht is, zij
Auteursrechtelijk beschermd
