Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 16

[p. 93]

Cottleston Pie
Edward van de Vendel

Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie,
A fly can't bird, but a bird can fly.
Ask me a riddle and I reply:
‘Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie.’
Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie,
A fish can't whistle and neither can I.
Ask me a riddle and I reply:
‘Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie.’
Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie,
Why does a chicken, I don't know why.
Ask me a riddle and I reply:
‘Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie.’

Ik hou van absurditeit, maar niet van waanzin. Absurde humor maakt me blij, waanzinnigheid bang. Absurditeit hoort bij kinderen en bij verstrooide beren, waanzin bij mensen die de weg kwijt zijn.

Het absurde liedje over Cottleston Pie is verzonnen door The Bear Of Very Little Brain, door Winnie de Poeh, door A.A. Milne. Maar ik ken het niet van hem.

Ik hoorde het voor het eerst uit de mond van Rowlf. Rowlf is de hondenpianist uit de Muppet Show. Hij zong het in een van de mooiste afleveringen: een stil, stout liedje tussen alle heisa en struisveergedans. Terwijl hij het raspend voordroeg en klauwerig speelde, keek hij opzij de camera in.

In de beste dagen van de Muppet Show was ook Nina Hagen populair. Op z'n oorlogs opgeverfd schreeuwde zij haar Duitse Unbehagen de Top Veertig in. Ik vergeleek de manier waarop zij in de camera keek met die van Rowlf. Hij won. Hij keek naar mij, zij keek voornamelijk naar zichzelf.

Waanzin en absurditeit - ze verdragen elkaar niet. Absurditeit heeft de werkelijkheid nodig, anders zouden we het absurde element erin niet herkennen. Waanzin is los van het herkenbare. Absurditeit is zwemmen in een pierebadje, bij waanzinnigheid is het bad bijna leeg, de afvoer levensgroot en de stop kwijt.

Hoeveel waanzin je kunt verdragen heeft, denk ik, met je persoonlijkheid te maken. Met je eigen vermogen om in iets onvoorspelbaars de grond te blijven zien. Mensen die enige structuur nodig hebben, houden niet van Nina Hagen. Absurditeit is dus zwakker van ruggengraat dan waanzin - dat wel. Maar tegelijkertijd

[p. 94]

Illustratie E.H. Shepard. Uit: Brian Sibley, Waar Poeh vandaan kwam. (Van Goor, 2001)

is het humaner. En voor wie nog niet al te stevig geworteld is, veiliger.

Daarom houden kinderen, en dat is van belang voor ons als kinderboekschrijvers, volgens mij wel van het absurde, niet van het waanzinnige. De wereld mag wel bevraagd, maar niet kapot gegooid worden. Silly is fijn, crazy is eng. Het brommen van Winnie de Poeh brengt tevredenheid, het grommen van Hagen onbehagen. Hoe kan het anders dat Winnie voortdurend overleeft, voortdurend veiligheid en plezier brengt?

Dit nog: ik zocht op internet naar de juiste woorden van Rowlf's Winnie-liedje. Ik vond een site over taarten. Cottleston Pie bestaat niet, maar ene Chris Mitchell verzon er toch een recept bij. Ingrediënten zijn o.a. een rode ui, een courgette, een rode peper, mozzarella, Cheddarkaas en veel tomaten. En zo werd het absurde, de kippenvraag van Winnie, tastbaar. Ik ga het vanavond maken. Ik zal er blij van smullen. Leve de Bear Of Very Little Brain. Leve de riddles die ons te eten geven. Wortels.

Cottleston Pie: http://www.zaalberg.freeserve.co.uk/meal9909.htm