Den Bybel met groter neersticheyt ghecorrigeert (Liesveltbijbel 1542)
(2010)–Anoniem Liesveltbijbel– Auteursrechtelijk beschermdTobias volcht sinen vader, hi ontfangt van hem een beuele, aengaende den ghelde, dwelcke hem Gabelus schuldich was te gheuen, die selue wort met sinen vader met den engel sinen leydtsman wech ghesonden. | |
1Ga naar margenoot+DOen antwoorde Tobias sinen vadere ende seyde. Vader alle dye dinghen dye ghi mi geboden hebt, die sal ic nerstelic doen. | |
2Maer hoe dat ick dat ghelt sal soecken, en weet ic niet, hi en kent mi niet, ende ic en ken hem niet. | |
3Wat litteken sal ic hem gheuen? noch ic en heb den wech oock noyt gheweten door welcken men derwaert reyst. Doen antwoorden hem zijn vader ende seyde. Ic heb (het is waer) sijn hantscrift bi mi, het welcke als ghi hem toont, sal hijt v terstont gheuen. | |
4Mer gaet nv, ende soect v eenigen ghetrouwen man, die met v ghae, behouwelijc zijn loon, te wijle ic noch leue, op dat ghijt ontfangt. | |
5Ga naar margenoot+Doe ghinc Tobias wt, ende vant eenen schoonen ionghelinck opter straten, staende gheschort, ende als bereit te wandelen. Ende niet wetende dat die engel des HEREN was, gruete hem ende seyde. | |
6Van waer sijt ghi goede ionghelinck? Ende hi antwoorde Wt den kinderen Israel. Ende Tobias seyde tot hem, Weet ghi den wech dye tot der Meden lantschap leyt? | |
7Hi antwoorde. Ic weet dien, ende ic heb alle sijn weghen dicwil ghewandelt, ende ic logeerde bi Gabelum onsen broeder, dye daer woont in Rages, der Meden stadt, die daer leyt op den berch Egabthanis, | |
8Tobias sprack tot hem. Ick bid v verbeyt mi tot dat ick minen vader dese selue dingen vercondige | |
9Doen ghinc Tobias in, ende gaf sinen vader alle dese dinghen te kennen, Ga naar margenoot+ ouer welcken hem die vader verwonderde ende badt dat hi tot hem in soude ghaen | |
10Als nv die Enghel in quam, so gruete hi den vader, ende seide. V si altijt blijschap. | |
11Ende dye oude Tobias sprac, Hoedanighe blischap sal ick hebben die in duysternisse sitte, ende dlicht des hemels niet en sie? | |
12Tot welcken die iongelinc sprack. Sijt sterc van gemoede, het is zeer na by, dat ghi van Gode ghenesen sult werden. | |
13Ende Tobias sprac tot hem, Soudi mijnen sone niet moghen brenghen tot Gabelum in Rages der meden stadt? Ende als ghi weder comt, sal ick v uwen loon gheuen. | |
14Ende die enghel seyde tot hem. Ick sal hem leyden, ende weder brenghen gesont tot v | |
15Den welcken Tobias antwoorde. Ic bid v, gheeft mi te kennen van wat huyse, of van wat geslacht sijt ghi? | |
16Tot welcken Raghael denghel seyde. Soeckt ghi dat gheslacht des huerlings, oft soect ghi dijnen soone eenen leydtsman, die met hem gae? | |
17Mer op dat ic v mescien niet sorchuuldich en make. Ic ben Azarias die sone des grooten Ananie. | |
18Ende Tobias antwoorde. Ghi zijt wt eenen groten geslachte, maer ic begheer dat ghi niet gram en wert, dat ick v gheslachte heb willen weten. | |
19Die enghel seide tot hem Ic sal dinen sone ghesont leyden, ende ic sal hem v ghesont weder brenghen. | |
20Tobias antwoorde ende seyde Wandelt wel, ende God si in uwen wech, ende zijnen enghele ghae met v inden weghe. | |
21Ga naar margenoot+Ende doen alle dese dinghen bereyt waren, diemen inden wech soude draghen, so seyde Thobias sinen vader, ende zijnder moeder Adieu, ende si wandelden beide te samen. | |
22Ende als si ghereyst waren, so begonste zijn moeder te weenen, ende te seggen. Ghi hebt den stoc ons ouderdoms wech ghenomen, ende hebt hem van ons ghesonden. | |
23Och oft God dat gaue, dat dat ghelt noyt en ware geweest daer ghi hem omme gesonden hebt | |
24Onse armoede hadde ons ghenoech geweest, dat wi dat voor rijcdommen hadden gerekent, dat wy onsen soon hier hadden ghesien. | |
25Ende Tobias seyde tot haer. En wilt niet weenen onse sone sal gesont comen, Ga naar margenoot+ ende sal weluarende weder keeren tot ons, ende dine oghen sullen hem sien | |
26Want ic ghelooue, dat die goede Enghel Gods met hem ouer den wech sal gaen, ende dat hi alle dinghen wel sal bescicken, die by hem ghedaen werden, alsoo dat hi weder met vruechden tot ons sal keeren, Tot dier stemmen hielt sijn moeder op van weenen, ende sweech |
|