Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 237]

De wandeling

Iedere passant die ik bij de ogen grijp, vraag ik
of hij mee wil gaan. Of zij. Niet ver, geen uren,
gewoon een stukje lopen, langs het water, de kade.

Ik zeg niet dat ik moe ben, dat ik dorst heb, dat
er geen keuze is. Voorzichtig raak ik zijn arm aan,
haar hand en beloof, het is nooit anders geweest.

Een vrouw schreeuwt, een man spuugt op de grond.
Alleen een hond met een oude vacht staat op
en loopt mee tot het eind van de vraag.