Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 156]

Takken

Straks start de parade van de wandelende takken
die ik loslaat in de kamer van mijn

ouders, hoogbejaard
beiden, is het voor mij nu of

nooit verwoorde jeugdkwetsures dan maar voor hen
voor te stellen door insecten lang en uiterst broos, krioelend

over tegels waar mijn vader, moeder zich ontwonen naar
het niets: hun eerste nieuwbouw ooit. Tot zij er door

ouderdom alleen, vanzelf en dus haast frauduleus oneerlijk,
kwetsbaarder uitzien dan al het kwetsende zelf dat zij ooit

deden, men hen nog slechts zou willen schreeuwen: gedis-
kwalificeerd.