Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 115]

Minerva, caballero's

Ze wás Minerva. Niet in bed, begrijp me goed.
Ik weet nog altijd niet waarom ik uitgerekend
voor haar naar Leiden af bleef reizen. Niet voor
de boemel langs vage stations, de stille burcht,

eeuwig zondag in de smalle straten - de hal
die naar feesten en mores rook, vale gordijnen
van huisgenoten, die halfvergane schemerwereld
vol mottige vaandels en de obligate anekdotes

waar men een werkzaam leven lang op teert.
Minerva, er was geen woord Latijn bij, al kende
ze de liedjes uit haar hoofd. Dat ik werkelijk
dacht dat het geluk tussen die dijen school,

ik weet niet wat het aan haar was dat mij met
blindheid sloeg, terwijl ik op de tast al beter wist.
Het kwam misschien alleen omdat ik toen nog
rookte, caballero's, achter beregende ruiten.