Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 96]

Het grote vergeten

We lopen in het bos, tellen de afstand
tussen de bomen in driftige stappen.

Er moet wat gezegd maar geen van beiden
begint er aan.

Berkenogen prangen door je sleutelbeen,
zo door je rug naar buiten.

(Weten de mensen wel dat het grote vergeten
achter beenderen groeit)

Je zou ze de kost moeten geven, zeg jij. Je rilt
en wil een arm maar ik begin er niet aan.

In de verte houdt het pad op. Je ziet het niet.
Het is kil, zeg je, voor de tijd van het jaar.