Het Liegend Konijn. Jaargang 10



[pagina 84]
Ring Amsterdam ze zit op de wc, steunt met haar ellebogen op haar knieën. ik kan haar zien, ik gluur door het raampje, ik ruik haar ontlasting en als ze haar hand naar achteren brengt om haar billen af te vegen zingt het in me. ze is net als ik helemaal naakt als ze onder de douche stapt, de zeep in belletjes op haar huid. later, wanneer ze met een handdoek om haar lijf de dampende badkamer verlaat, ziet ze me zitten. ze slaat haar armen om mijn bevende lichaam, haar tanden zet ze in mijn schouder en ze bijt tot de schouder breekt. dan glimlacht ze: ‘dit is het teken.’ (het verkeer staat stil, aan de horizon klimt een vliegtuig, regendruppels op de voorruit. ik draai aan de knoppen van de radio tot ik een zender heb gevonden die me bevalt, ik trommel met mijn vingers op het stuur) ze staat in haar keuken, de enige verlichte ruimte in de flat en terwijl ze een pan afgiet en het stoom omhoog komt lijkt ze te dromen, o, als die dromen te maken hebben met mij, als ik achter die gesloten ogen mag zijn en als ze aan niets denkt dan mijn lichaam en haar handen niets voelen dan mij. (een pijl knippert naar links, er is een rijstrook afgesloten. als we eindelijk langs het ongeluk rijden zie ik haar in de ruit gespiegeld. ik open het portier, stap naar buiten, nader de reling, sluit mijn ogen en val van de brug. zoals de as van jeanne d'arc in de seine viel val ik)