Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 81]

We vloeien
Edwin Fagel

^o Heemskerk, 1973

Recentste bundel: Het geroofde lichaam van Charlie Chaplin (2011)

[p. 82]

Liedje

langs een landweg bij zonsopgang sta ik te zingen,
te kijken naar het veld als naar een spartelende vis
op de oever, in de verte komt ze aan, ze fietst in de wind,
de slaap nog in haar ogen, een melksnor op haar bovenlip
en terwijl ze fietst ga

ik, het spiegelende water in de greppel,

het fietspad dat haar draagt, ik, de lichte

gedachte die op haar wacht, ga ik met haar mee

tussen de velden en gaande ruik ik

aan haar lippen, adem ik haar schurende

adem in, zing ik een liedje

voor de tanden in haar mond,

voor haar lieve handen aan het stuur

en voor de soepele benen in de spijkerbroek

die ze nieuw gekocht heeft afgelopen zaterdag,

voor de neus die ze ophaalt, de traan

bij haar neus zing ik

haar geurige, haar schuddende, haar lichte,
haar wijde, haar mooie, haar hijgende, haar heffende,
haar tintelende lichaam dek ik toe met een liedje.