Het Liegend Konijn. Jaargang 10



[pagina 72]
Cipier De stoel ketent je benen. In het raam zit het scherm je te imiteren. Je zwijgt, je snijdt je blik in het vlees en ziet haar wonde die je vreest. Buiten pikken zwaluwen gevorkt het grauw en vouwen snel een nachtzeil open. De dag ontmanteld. Vernielzucht heerst in het park. Ze is bijdehand, terwijl het buiten nu hoost, een paraplu overslaat en als een schelp op het pad strandt. Ze ziet niet hoe je bloost. Je schuift dichter. Het zwerk heeft zich uitgewerkt. Je hand. Je balanceert als de zwaluw die foerageert, op de rand levenslang het zitten heeft verleerd.