Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 64]

De olijfbladeren van Sibel

Luister, zo is het met mij begonnen:
De oppergod morste zijn witte inkt in dit schrift.
(Hij sliep niet toen hij mij schiep: ik drijf geheel en al op drift.)

Zo staat in een besneeuwde weide de gouden stier te schokken
Van meeldraden en stampers
Is mijn vader: mijn moeder.
In zijn bron, in haar roos
Bloeide ik, ebonieten kind - als bok en jonge stier, als sater bij de

schapen.

Vader, ik heb mijn plicht volbracht: de kudde geleid, volgelingen

gemaakt en

ik ben vroeg gestorven in een rots. (Maar niet als offer. En zonder

trots.) Al

wat u mij vroeg.

(Hoor je aan de wand stil de schaduwen schuifelen? - Dat zijn de

lachende

bladeren van mijn lichaam. Eet daarvan!)

Als uw zoon, uw lief, uw woord
Lik ik als een kat in de morgen mijn haren,
Marie, Sibel, uw ochtendtranen.