Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 33]

Tante Madeleine

Van onder de grote rabarberbladen, achter
in de tuin zag ik mijn Tante naar me zoeken.
als geblinddoekt door haar voortijdige dood,
tasten haar handen naar mijn gloeiende wangen.

en roept ze mij, zoals een pauw roept, roept ze mij.
haar lange zwarte fluwelen kleed, dat 's nachts soms
nog, langs me heen, over de bloemen sleept; het
vreemde, geslachtsrijpe, fluisterende fruit aan de

bomen. de witte valstrikken, de roze poederwangen,
waarmee ze zich, haar leven lang, bij de geurende
spiegel, heeft opgemaakt. was het om dit te zien,
dat ik ter wereld kwam; om haar dat ik veel later,

uit de vele vormen van Liefde, de zelfvernietiging,
de erfwonde koos; dat de cirkel werd onderbroken,
de zwarte kanten zakdoek van haar geest, achter me
viel. haar lichaam werd opgeborgen in een grote doos.

in de verte, bij de ondergaande zon, staat weer het
glinsterende Toverhuis. straks, als we beiden bij het
raam zitten, en de kamer vol druipende honing hangt,
komt de man naar huis die haar van me zal afnemen;

de man die driftig zal beginnen de tuin om te spitten.