Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 260]

Jefta's jong

Ze droeg haar witte jurk van maanden
werk als een geplukte kip. Er zat zand
in haar haren, de tamboerijn was stuk.

Ga je mee naar de bergen voor ik doodga?

Ik duwde mijn was onder water
en zei je vader is net terug.
Waarom zou je doodgaan?

Er stonden stenen in haar ogen.
Ik wrong mijn was zo hard ik kon.
Wat neem je mee? Ze wees:

water, kleren. Maak je niet mooi,
maak het niet zwaar, haast je.
In de lucht vloog een adelaar

onder zijn jongen om de pluizen
op te vangen. Wij klommen op.
Er was geen vader te bekennen.