Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 221]

Pijnappels en wilde asperges

We liepen het bos in: pijnappels rapen.
Wij wisten waar. We kenden de plaatsen.
Vulden onze manden. Thuis
in streekgebonden materies.

Iemand kruiste ons pad, hield wat fijn groen
in de hand. Kruiden? Krullende stengels?
Het hielp misschien tegen hoofdpijn,
maar het vuur kreeg je er vast niet mee aan.

In Carcassonne lagen ze in een kraam.
Wilde asperges. Lokale lekkernij. Groente
van de maand. Groeit in de bossen
mompelde men. Uit stekelige struiken.

Duidelijker kon niet.
Later bij grinnikend vuur lazen we
hoe ze proefden, hoe soepel de scheuten
zich plooiden naar streekgerechten.

Het groene goud kopte een blad.
Eat that! lazen wij. We waren onze passie
voor pijnappels kwijt. Ons gevoel
van lokale verankering sloeg om

in Vlaams gekanker. Tot de ochtend
dat jij - breedste glimlach ter wereld -
de kamer betrad, de boter smolt in de pan.
Jij had de code gekraakt. Wij aten uit je hand.