Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 209]

Vulkaan

Is dit het dan, het moment waarop mijn paard
blijft weigeren, zijn energie
niet meer met me deelt, zwaartekracht
houdt ons aan de grond.

Het moment waarop huizen met vier kamers
met tuinen met zon in de middag zijn gekozen.

Dit is het moment waarop we geen schetsen meer zijn.
Wij zijn inkt. De liefde ondertekend.

De negentienjarigen in hun ondergoed
de wodka de sluitingstijden de zonsopkomsten.
Ze zijn uitgeleefd.

Ik vraag me steeds vaker af hoe het is
om een vulkaan te zijn.

Ik zou op een eiland staan
een oranje driehoek op een landkaart.

Mensen zouden aan mijn voet dorpen bouwen
als ze denken dat ik slaap, eieren zwart
laten worden in mijn as.

Slaap ik? Of ben ik wakker?

Straks laat ik alles versmelten
daar likt al lava aan de stenen van hun dorpen.