Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 197]

Dakkapel

Sneeuw valt en de smeltende derrie
ruïneert de schoenen van de mensen op weg naar hun kerst
Gelukkig ben je niet begraven in de koude wintergrond
Je had altijd zulke koude voeten
en diep in de bevroren bodem met je zowat witte lichaam
of als de dooi inzet in de pap van gesmolten sneeuw
en koude modder waarin nauwelijks overeind te blijven valt
- het is een gedachte die me achtervolgt

In iedere noot die ik hoor met kerst ben jij
Heel het Weinachtsoratorium dat ik halverwege uitzet
maar ook dansend op de walsen in Watermusic,
de goudversierde salons, in Mozarts grapjes,
zoveel sierlijker dan ik je gekend heb,
zoveel grappiger, in de sneeuwstorm die de heide teistert
de vader met zijn kind, de nachtegaal als het zomer zou zijn
elke noot uit de cd-speler die ik van je erfde
het oog dat alles ziet, in de donkere eetkamer

Laten we afspreken: volg mij niet.
Ik zal je bij tijd en wijle opzoeken, ik weet waar je bent
al ben je niet begraven in de grond, de koude wintergrond
met je witte lichaam en je koude voeten
Kom me niet te na in muziek, elke noot kort of lang, landend in

het wit,

elke wisseling in tempo, de sneeuwjacht van een thema dat te lang

in zichzelf heeft

rondgewaard, de modulatie van de lucht, elk glissando van

gewichtloosheid, het

vallen van de noten, van elke tinkeling, het bedekken met een deken

van alle

[p. 198]

 

klanken, alles wat je hoorde, elke imitatie van een vogel, in elke

 

ware vogel

 

 

 

Er zijn geen opnamen van je stem en toch weet ik precies

 

hoe je klonk, als je sprak of zong

 

 

 

Behoed me voor sentimentaliteit

 

zoals jij ook voor sentiment behoed wilde worden

 

Jij wist hoe tijd klinkt - muziek is even ongrijpbaar als sneeuw,

 

maar dwarrelt omhoog in plaats van omlaag

 

Wees sneeuw, met je witte koude voeten

 

kom me niet te na, wees sneeuw die opstijgt