Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 151]

[Ik zag een boom in Okkenbroek waarvan ik de naam niet wist met takken]

Ik zag een boom in Okkenbroek waarvan ik de naam niet wist met takken
die niet op takken leken. Meer op magere struikjes die zacht hingen te bewegen,
de haren van een oude zeemeermin. Ze neemt een bad in lucht als water,

ze neemt een bad tussen de lage boerderijen: De Kriege, Blo, De Grote Brander.
Hoe komt een zeemeermin in Okkenbroek terecht? In de zee was ze op haar best.
Maar juist daar kon ze zich niet tonen aan die man die ze op die boot zag.

Want zag hij haar, hij zou zo het dek aflopen. Zo de zee in. Net als al die anderen
die zeemeerminnen zagen. Ze wilde niet dat deze man verdronk. Ze wilde
dat hij altijd al bestond en altijd zou bestaan, ze zwom onzichtbaar met hem mee.

Hij had een gezicht waardoor ze zich liefde herinnerde. Hij had een tatoeage
op zijn arm van een schip. Een schip met goud aan boord. Ze wist, voor altijd
bij hem blijven, kon, wanneer ze mens werd: Staart verliezen, benen krijgen.

En ze zwom en wat ze wist was water. Ze zou het achter moeten laten. En dan?
Haar benen zouden altijd pijn doen. En zouden ze er zonder zee in slagen
zeediepte toe te laten in hun liefde? Een huwelijk zou het worden, in een huis

met ramen en met zilver waar je niet in zwemmen kunt maar dat je poetsen moet,
boodschappen voor de week, boodschappen voor het weekend, Pasen, Kerst,
Dwaze Dagen en voor eeuwig lijstjes maken en dan na het maken van die lijstjes,

doen wat op die lijstjes staat. Buurvrouwen die langskomen om recepten uit te wisselen,
nou ja, dat kon ze natuurlijk niet weten, van die buurvrouwen en die recepten, wel
dat ze niet zou kunnen laten zien wie ze echt was. In zee en in rivieren tot in Deventer

zwom ze met hem mee. Vandaar belandde ze via de Oerdijk in Okkenbroek.
Ze spoelde aan in de onderwaterstilte van dit dorp, en ze wist hier wil ik blijven.
Ze vroeg een boom zijn vorm aan haar te lenen en ze bleef.