Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 99]

Kinderleed

Als het uur slaat vliegt haar lichaam over,
dat onder een steen in de grond is gestopt.
Het roept, maar kent niet langer de woorden.
Ik sta beneden, mijn mond volgepropt

met iets dat ik voor haar verbergen moet.
Spreek ik het uit, komt zij op mijn hoogte
en word ik voor ik het weet meegevoerd.
Daarom zwijg ik en kijk nooit naar boven.

Het ligt mij op de tong als iets zondigs,
een toversnoep die mijn zekerheid voedt
dat ik oud word, zeer oud, minstens honderd.

Eerst smaakte het zout, maar nu is het zoet.