Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 72]

Wij

Tussen bedden en maaltijden huizen wij
zwijgend onder hen, stutten hun zorgen,
hun toekomst, de balk
in hun eigen oog.

Zij vergeven ons dagelijks
hun zonden, koesteren de lintworm
in hun brood, de vreemden
die uit hun vel getrokken zijn
en netten naaien
om wie zij waren.
Maar nooit worden wij de mazen
in hun dood.

Toch bidden zij voor ons,
terwijl wij reeds op hun dromen kluiven
en als kille insecten kruipen op hun hoop.

Zij zijn niets
dan vermolmde stemmen, muffe lucht,
de dagelijkse klucht
van verdriet dat op zijn tellen
en kinderen past.