Het Liegend Konijn. Jaargang 10



[pagina 58]
Passage met passanten Natuurlijk vinden we het doodnormaal dat de aarde de aarde blijft zoals we haar menen te kennen wanneer we in gedachten verloren op pad er geen acht op slaan. Of zouden dan paarden met runderen paren, kikkers zingen zoals we het verwachten van nachtegalen, zouden schaduwen zich naar de zon toe keren, zonder dat we er een van alle ooit op zullen kunnen betrappen, telefoonpalen met fruitbloesems over houtkap communiceren, en waterplassen eigen verzinsels tussen schapenwolkjes reflecteren? Mogelijk dat we ooit op onze route iemand ontmoeten die we niet menen te kennen wanneer we in gedachten over zijn heengaan verloren geen acht op hem slaan, als kon er geen oord bestaan waar hij weer vandaan zou kunnen zijn gekomen, want waar riet niet rijmt op verdriet omdat er zelfs geen woord voor is, net zo min als voor gemis of voor concreet, daar niets er naar abstractie taalt. Tot ons een simpel gebaar, een knik, een blik, een woord, een zin iets doet herbeleven, als in dromen die je weer verlaat, alleen, gefaald.