Het Liegend Konijn. Jaargang 10



[pagina 56]
Pantheïstisch uur Niets is begin. Vanmiddag houdt de wind van hoge populieren en de zon van tussenbeide komen. Bomen hebben ook gehoor - waar is hun bruisend ruisen anders voor? En rododendrons tonen zich lilarood om het mij te zien bemerken. De parkdronkaards spektakelen als orakels over het wereldgebeuren en bijna niks meer in de fles. Onder almaar weer teloorgaande waterkrinkelrimpelingen liplezen vijverkarpers des hemels onderzijde waar een eend met vijf, zes donzen dingen haar spoor door trekt. Niets is finaal. Dat de jasmijn beroezend geuren kan zonder zelf te kunnen ruiken kan toch niet zo zijn? Of hebben anderzijds wij zonder het te kunnen kennen iets speciaal voor struiken, mussen, bijen? Allemaal zijn wij. Een zitbank dicht gedachten aan kussen en meisjesdijen toe aan mij. Niets is finaal, niets is begin, en allemaal zijn wij iets daar tussenin. Dat geldt zelfs straks voor kransen onder kale takken naar een graf gebracht.