Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 50]

Humulus lupulus

Putje winter - en niets te zien op het veld.
Maar ondergronds zijn we verbonden
verbannen in een wortelstok. Ze noemen
ons divien of duivels of chinees van origine.
Aards zijn we zeker en uitgesproken feminien.

Prille lente - ons schoonheidsslaapje zit erop.
Met bleke vingers tasten we de aarde af
geven ons weerloos bloot aan connaisseurs
die onze delicate keesten prijzen, proeven.
Drie zussen ranken ongehinderd hogerop.

De weelderige zomer - de hemel willen we
bestormen en hoger, hogerop. Niemand kan
ons bijhouden in groei, in geilheid, groen.
De boer moét ons wel binden. Hij tast naar
onze zware bellen, kleverig van bronst.

Nu is het oogsttijd - het dorp wordt roes.
Het regent bellen vrolijkheid. De vrouwen
heidens geurend, bedwelmd als op hun bruidsdag.
De mannen, troebel en met dikke tong. Hop
Belle. Hop. Het gonst van levenshonger, dorst.