Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 197]

Op de kast

in hun normale doen waren zij toch altijd
maar bezig met onnavolgbare dingen, altijd
maar zoekend naar wat er wel of niet toe doet:
waarheid, liefde, betekenis, een doel, zichzelf

als gaswolken, vormeloos en niet te vatten
maar toevallig met een naam zeilden wij
op tijd en stond en rakelings aan mekaar
voorbij en keken er wat vertwijfeld naar

ontegensprekelijk zijn ze veel makkelijker
nu zij hier tegen hun zin als een stille
samenscholing ingekaderd op de kast

hun nooit meer te wijzigen vaste vorm
hebben aangenomen zodat ik eindelijk
weet met wie ik aan het praten ben