Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 59]

Valproject
Emma Crebolder

^o Sint Jansteen, 1942

Recentste bundel: Vergeten (2010)

[p. 60]

[Onze overgrootmoeder stierf]

Onze overgrootmoeder stierf
toen ze voor het eerst beviel.

De landerijen waren omsloten

door water en rietpluimen.

De min nam plaats achter
het valgordijn en de schuifdeur.

De wielen van het rijtuig hadden

iets wolligs geraakt. Het valwild

bleek een kleine knuffelvos
niet veel ouder dan het bakerkind.

*

Hoe bevallig het uitzicht op wit-
verpakte tuinen. Tussen oevers ligt

het water vastgeklonken, valwind

bouwt er spelonken van sneeuw.

Wij worden na zestig jaar zesjarig
geparachuteerd in dezelfde sloot.

Onze tongval kleeft aan ons

als mos. Het roepen vergaat.

Wij zijn op de Noordpool geraakt
zagen wij in plaatjesboeken.

[p. 61]

 

Nu zij bij de valput staat.

 

Vanouds speelden zij hier

 

 

 

het zelfgekozen einde na.

 

Het stonk er naar vlasafval.

 

 

 

De blauwe bloem was eens motief

 

voor een breekbaar kinderservies.

 

 

 

Tussen de dijken broeiden de stengels

 

op tollen van vlas, mini Indianendorp.

 

 

 

Zij schoot de klodde met de klakbuis af.

 

Olie en linnen liggen thuis in de kast.

 

 

 

*

 

 

 

Als jouw vrouwenrok te nauw

 

sluit kan het valgat uitkomst

 

 

 

bieden. Gespleten van onder

 

tot boven beweeg je alsof je niks

 

 

 

droeg. Na elke stap valt de stof

 

naar waar het moest. Vinnen

 

 

 

in flapperstand met daar beneden

 

die benen, gelijk twee meervallen.

 

 

 

Astrante en snedige mechaniek

 

van enkel, voet en knie.