Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 262]

9

de kamer wordt weerspiegeld in het vensterglas
nu niet langer de lijnen strelen die opgekruld op
het papier liggen ik ontken dat wat was niet
langer ik zie hoe het licht op haar schouder breekt

ik zie hoe zij het huis verlaat ik hoor hoe zij de deur
achter zich dichttrekt ik ben van haar ik was van haar
ik zal haar altijd toebehoren mijn verhaal is haar verhaal
er bestaat niets gemeenschappelijks meer vroeger

is doodgebloed en nu zij haar naaktheid niet langer
verbergt open ik mijn ogen en laat mijn vingers
haar omtrekken aftasten dit is jouw vlees dor en droog
schenk mij maar de laatste resten warmte als een bedelaar