Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 258]

5

ze zegt dat tijd niet ter zake doet
ze zegt dat ze haar schaduw niet erkent
en ik zit met een naar binnen gekeerde
glimlach aan haar voeten voor aap

maar dat noem ik geen reden tot klagen
zoveel weet ik ook wel maar haar taal
blijft knagen aan mijn herinneringen
aan hoe ze daar dan zit zo vol zo woord

voor woord van mij en mijn papier
ook deze strofe is inkt is door en door
inkt op dorstig papier niet te stelpen
dorst die zich naar binnen keert vooralsnog