Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 244]

Zijn handen veranderen...

zijn handen veranderen tot ze alleen nog
snijden, zijn lijf is de man uit de jongen.
met valse voeten blijft hij haar uit alle macht
ontkennen, alsof hij al lang was terug

gekeerd toen ze zijn spoor dacht te volgen
en aan de laatste stam stond. met zijn geur
maar ook zijn gedachten. de hele tocht heeft hij
de herinnering aan haar gepland, zij was al

een vrouw uit zijn verleden toen ze naast hem
lag. zij had ogen als zessen en beende de
liefde uit tot enkel het malse vlees nog
restte. zij was van kracht en zachte aarde,

zij probeerde met takken te vliegen, ze
was. en hij zal de woorden minnen en
mijmeren tot jaren later tot ze meer
hem is dan haar, en weg.