Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 200]

Bergluchten

1

Donderpad. Schaduwland.
Roerloos bos

De hoogte
van de aarde

Alles rond je staart je aan

2

Een hemel vol vliegende honden

Zijn hoofd tussen haar
machtige, goddeloze dijen

Zoveel eeuwen al dat ze siddert!

3

Waar je bent, een schaar
in de wolken

Mijn adem barst

De wind staat
als een woedende fles in
mijn kamer

[p. 201]

 

4

 

 

 

De berg ligt lek

 

tegen de lucht. De lamp

 

die gilt

 

 

 

Het uur van ons

 

 

 

De donder hoort zijn zolders

 

 

 

5

 

 

 

Ze komt met zeven tongen,

 

de rilling die geluidloos in haar vleugels schuift

 

 

 

In de tuin hangen haar hoorns te loeien

 

 

 

6

 

 

 

De dampende berg onder

 

mij is een paard dat schokt en niest

 

 

 

Zijn hart reikt tot aan de verste stenen

 

 

 

dat steeds nergens is en hier

 

een flank waarover de rook zijn lange haren wast

[p. 202]

 

(Noteer: strompelend zelfs, de doofstomme dieren die bewegen

 

in de ochtendkilte. Ik hoor hun getrappel, het volle gewicht van

 

de stampende sterren. Maar de heuvel houdt stand

 

 

 

Wijngaarden, olijfbomen, doornstruiken, geen God. Alles

 

gelukkige, troostende onverschilligheid)