Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 115]

2

Je bent op een plek
waar je het geluk niet kunt lezen. Het lot
dat je pakt uit de tombola blijft zo duister als morgen
ook al trek je het na als wil je bij wijze van spreken

een lichaam opnieuw vormgeven.
Maar het blijft een soort raam op poten, deur
voorlopig gesloten, kruis met een wimpel
een simpele kromme en iets waarin je denkt

je letter te lezen, maar doorgehaald. Iemand
spreekt je aan in een onverstaanbare taal, wijst
op een schaal in een smalle vitrine. Je ziet hem
onder handbereik, knikt, kunt er niet bij.