Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 76]

Verschijn je of verdwijn je?

Er ontbreekt altijd iets.
Soms mis je een arm, een voet, een hoofd.
Je laat je herinneren in een omtreklijn,
dun en onbetrouwbaar als mijn geheugen.

Hoe je ogen schitterden als karbonkels.
Hoe je met de punt van je wijsvinger in het gleufje wreef
tussen je neus en mond voor je een nieuwe zin begon.
Hoe je je hoofd schuin kon houden als een hondje.

Ik ken nog bijna al je kleine tics.
In mijn hoofd laat ik jou die opnieuw doen.
En opnieuw. En opnieuw.
Totdat ze hun eigen groef maken.

Maar hoelang?
Op een keer - het kan niet anders -
zal het beeld van jou blijven haperen
in de projector in mijn hoofd.

Het laatste dat zal verdwijnen:
De kleur van je ogen (gifgroen als van een kat)
Je tanden, sterk en wit (om in het leven te bijten)
Je wijsvinger tussen neus en lippen (zo terloops kwam jij in mijn leven)