Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 75]

In een schrift

We moeten praten, zo begint zij het gesprek,
zo kan het toch niet verder, leg die krant
eens neer, kijk mij aan.

Ik doe wat mij bevolen wordt, beweeg
mijn meest beweeglijk lichaamsdeel:
mijn wenkbrauw gaat omhoog.

Mij bekruipt het déjà-vu gevoel dit
al eens eerder te hebben gehoord.
Waar, wanneer, dát weet ik niet meer.
Oor in oor uit, zo gaat dat
als zij te dicht zit op mijn huid.

Ze heeft het over al die kleine dingen
lang vóór het beminnen: een knipoog,
een glimlach, terloops haar knie aanraken,
een goed gesprek, zeggen dat ik haar graag zie,
nu, niet straks in baljurk of op hoge hakken,

wanneer alles in scène wordt gezet
als bij een etentje op het strand voor twee,
met een strijkje. Zo werkt het niet.
Neen, wat zij nodig heeft, niet meer dan dat:
wil ik oprecht haar wereld leren kennen?

Ze pauzeert. Komt op adem. En ze wacht.
In een schrift heb ik wel twintig zinnen klaar.